BLOGGER TEMPLATES - TWITTER BACKGROUNDS

Hürriyet

25 Nisan 2010 Pazar

KAYIP HARFLER DOLAŞIYOR YÜREĞİMDE



Kayıp harfler var yaşadığım şehirde, mahallemde, sokağımda. Kaybolan bir çocuğun sitemi, ağıtları, kavuran ağrısı sıtma sıcaklığında sarıyor her yeri. Kayıp harfler var odamda, bir köşede duruyor biliyorum, belki üşüyor. Bulmalıyım onları, giydirmeliyim üstlerini, yedirmeliyim, içirmeliyim. Kayıp harfler dolaşıyor yüreğimde. Çıkın artık çıkın, nefessiz kaldım denizinizde...

Kayıplarımı arıyorum şimdi. Harflerimin peşine düştüm köşeleri dolanıyorum teker teker. Harflerle birlikte aslında kendimi de arıyorum. Bir köşede seni beklerken unutup kaybettiğim kendimi bulmaya çalışıyorum. Ellerimin boş kapanmasını hazmediyorum zaman akarken. Aslında, hiç tamamlanmıyor eksiklerim. Kayıp harflerim, hep kimsesiz kalıyor. Her seferinde bir başkasıyla el ele tutuşturup, sahile bırakıyorum onları. Şarap kadehlerini dolduruyorum, boş ellerine veriyorum. Yudumlarken birbirlerine sıkıca sarılsınlar istiyorum. Kaybolmak öyle yapışıyor ki üzerlerine, yine salınıyorlar ayrı caddelere.

Güzel Mavi’m artlarından bakakalıyor öksüzce. Kimsesizliğini bir kere daha koyuyor önüne. Düşünüyor… Nice sevdalara şahitlik yaptığını, nice gözyaşlarını bağrına bastığını, insanların ve kelimelerin her yaşadıklarında ona koşmalarını izlediğini düşünüyor. Düşünüyor… Kimsesizliğini düşünüyor tüm bunlara rağmen.

Çakıl taşlarına kucağını açtığı günü hatırlıyor. Tuzlu ve iyot kokulu olmasına rağmen, onu sevdiklerini düşünüyor. Kendini “Acı” olarak düşünüyor Mavi. “Tarif etsem beni, ancak bu kelime anlatabilir” diye geçiriyor içinden. Kimsesizlik, yalnızlık, ıssızlık hepsi acıya gebe… Buna inanıyor.

Mavi de koşmaya başlıyor kaybolan kelimelerinin ardından koşmaya. Üşüyor, acıkıyor onlar gibi. Sığınmak istiyor bir sahile. Islak derisini kurulamak istiyor sanki kumlarla, ya da gözyaşlarına ortak arıyor sessizce. “Islanırken de, sesimi duyan olmamıştı” diyor. Tek başınalığı iyi biliyordu. Bunca zamandır, kendiyle paylaştı ya kimsesizliği. Kayboldu, kalabalıklar buldu onu ama hep kimsesizdi. Tıpkı kelimelerim/in gibi…

Sarıp sarmaladım Mavi’yi, kelimeleri. Ellerini tuttum, ısıttım. Acıkmıştı, somunumu paylaştım. Gözlerinin rengi solmuştu, biraz benimkinden verdim. Kendimi aradığım köşeye koydum onları. Belki, kaybolan her şey buluşur o köşede. Belki kimsesiz kelimeler yüreğimden akıp gider diye…

Mavisihir

1 yorum:

tufan dedi ki...

Harflerimi geri ver bana demiş bir hocamız,"A" olmadan başlıyamam,anlatamam,anla beni demiş ve ne güzel söylemiş.

Kayıp harfler olmasın,hiç olmasın hayatımızda,bir yanımız yarım kalıyor ve hep üşüyoruz.

Teşekkürler ediyorum,çok güzeldi gerçekten,harfleriniz hep sizinle olsun.

Saygılar sevgiler.