SON DÜŞ

Gün bittikçe, ben kayboluyorum
Güneşin saatlik hükmü kadar sanki ömrüm
Sessizliğim sarıyor alemi
Kimse konuşmuyor benimle
Issızlıkla suçlanıyor hayat
Tüm hiçliklerle süsleniyor yatağım
Yok olmuş düşlere dalıyorum
Elimde günden kalan son bir kelime
Geceye çeyiz oluyor tüm varlığım




Gecenin düğününü yaparken
Günü gömüyorum karanlık mezara
Kasvetin ve neşenin savaşına yeniliyor yaşam
Hüzün penceresinden akıyor benlikler
Uzun son bir nefes alıyorum geceden
Birazdan başka bir güneş yüzünü gösterecek
“Ne uzun sürdü bu düş?” diyorum
Aslında bir bakış kadardı ömrü
Gecelerin son düşüydü
Biliyorum…



Mavisihir