DOLU DOLU...

Nasıl insan acıtılır? Bazen unutmak istediklerin nasıl getirilir hatrına? Nasıl köşelere sıkıştırılır? Cevap istendiğinde de, nasıl kaçılır? Nasıl aç bir yürek ve gözler bırakılır ardında? Sevgiyi ucundan biraz göstererek, tam elini uzattığı anda geri çekmek, ya da “zaten senin değildi, yoktu aslında böyle bir şey” demek. Nasıl söylenir bunlar?

Bunu yapabilmek bir sanat mı acaba diye düşünüyorum. Çok yorar mı insanı? Ya da ne bileyim,bu dünyadan alıp başka yerlere bırakır mı? “Al bak seni de acıttım” derken güler mi yüz? ”Ağlıyorum”derken inanmalı mı? Kötü sözün mazereti olduğu gibi, iyi sözün de var mı? Yoksa,”hepsi hayaldi” mi demeli herkese? Bilmem ne demeli, ne yapmalı?

Bir şey daha var. Nasıl saklanmalı insan? Neden saklanmalı daha doğrusu? Ben kendimce cevap verdim ama ya başkası? Sorularım havada kaldı…

Ya yalan söylediyse, ya kılık değiştirdiyse, ya oyun oynadıysa kendince, ya da hiç o olmadıysa… Ya hepsini birden yapıp, ya da hiç biri olmadıysa. Hiç nefes almadıysa, hep karanlıkta yaşadıysa. Sorulara verecek cevabı kalmadıysa. Ya da hiç cevabı olmadıysa…

Sanki duymuşum gibi, kulaklarımda çınlıyor cümleler. Sesin, sesini bile bilmiyorum. Yüzünü bile görmedim. Sadece cümlelerin var sana dair burada, sadece benim çizdiğim bir hayal. Boş bir bardak hayatın senden taraftaki yüzü. Sen saklandın, ben kovaladım. Sen sıkıştırdın köşlere, ben sordum, sorguladım. Sen vazgeçtin ve kaçtın.Ben kovalamadım. Yorgunum…

İçi dolu dolu, dost demek istiyorum birilerine. İçi dolu dolu, “seni seviyorum”diye bağırmak istiyorum sokaklarda. Ne İzmir, ne İstanbul, ne de ışıkların yandığı herhangi bir şehir, habersiz kalmamalı benden ve bende olanlardan. İçi dolu dolu, yaşamak istiyorum hayatı. İçi dolu dolu, tutmak istiyorum kelimeleri.

Ne yalan olsun, ne kaçmalar, ne de sen. Eğer bilmecelerle dolacaksa her yan, hiçbir şey olmasın artık. Herşey yok olsun. Kelimeler, hayaller, hatta söylenmiş ve söylenmemiş herşey. İçi dolu dolu, kaybolsun…

Mavisihir