MERHABA...

Acıtmıyor artık sonlar beni, ya da başlangıçlar heyecanladırmıyor. “Yüreğim nasır mı tuttu acaba?” diye düşünüp dokunuyorum. Hala sıcak olduğunu görüp, gülümsüyorum kendime. Ve hayatı beklemeye başlıyorum.

Geride kalan acılarımı selamlıyorum göz ucuyla. Bana bıraktıklarını kucaklıyorum ve yürüyorum. Acıları anmak istemez insanoğlu. Bense unutmaktan korkuyorum. Beni ben yapan herşeyin onların içinde barındığını biliyorum. Anarken ağlayacağımı sanıyorlar ama ben gülüyorum. Hayata gülüyorum, kendime ve …

Bu gün, sırtımda yük olan bir şeylerden azad ettim kendimi. Heyecanlanmasam da, artık eskisi gibi sürprizlere inanmasam da yaptım bunu. Kenara kaldırdım hala taşımak için emek verdiklerimi, hafifledim. Şimdi daha hızlı yol alıyorum.

İnsan bazen vazgeçemez birşeylerden ya da her vazgeçmeye kalktığında bir kuvvet alıkoyar. Kalakalırsınız öyle ve suskunca beklersiniz. Beklemek ve sabretmek hayatınız haline gelir. Önünüzde dört nala koşan yaşamı kaçırmaya başlarsınız. Bir ses kulağınıza “ Kendine gel” diyene kadar.

Bu ses benim sesimdi aslında. Bu güne kadar duymaktan vazgeçtiğim sesim. Kendimle olan söyleşimi anlatmayacağım size. Beni çivi gibi olduğum yere mıhlayanlardan kaçtım bu gün ve kaçarken onları yolun dışında bıraktım. Çocuklar gibi arkama dönüp, el salladım alay edercesine.

Yeni çiçekler koydum vazoya, penceleri açtım sonuna kadar. Bedenimdeki ve evimdeki tüm eski kokuları kovaladım. Kendimi yeniden açtım yaşama ve güne. Söz verdim değerli kıldıklarıma.Merhaba diye bağırdım.

Merhaba…

Mavisihir