OYUNCAKLARIMDAN ANILARIMA

Kararsız kaldığımız anlar hangileri diye düşündüğümde,hep köşeye sıkışıyorum.Bu benim karar veremediğimden değil...Yangınlardan, yıkımlardan korktuğumdan, belki de korkudan değil.Acımaktan, acıtmaktan.Sanki herkesin yüreği benim gibi acıyor,çocukluk işte ....deyip geçiveriyorum.Geride kalan çocukluk yıllarından koca bir yığın bırakmışım arkamda.Gözyaşlarımdan da deniz...

Çocukken elimden alıdıklarında kırmızı arabamı, onun için ağlayışımı hatırlarım.Dedemin bana aldığı oyuncakların içinde en güzeliydi sanırım, daha doğrusu benim için en özeli.Dedeme bağlılığım gibiydi oyuncaklarıma bağlılığım.İnsanın yüreği taa o zamandan sevgi seli neredeyse o tarafa akmaya başlar.Çıkar yok, yalan yok, riya yok,ihanet, hiç bir şey yok kötüye dair.Tertemiz yüreğin tertemiz beyaz sayfaları...

Kırgınlıkların çabucak geçtiği taze yürekli zamanlarımı istiyorum diye ağlarken, sesi mi kim duyuyor içinizden? Gel-gitlerin yıprattığı bu gözler,nereye bakar boş anlamlarla kim merak ediyor?

Etmeyin zaten,öyle zehirli ki cevaplarım. Acıların, sızıların ördüğü ağlar,oyuncaklarımdan başlayıp ta dedem de kaybolduğum kayıplarım...Herkes diyeceksiniz...Kim kimin dünyasını yaşamış kurulalı beri, herkes yetmek çabasında. Sevdasına, kederine.başarılarına ve yenilgilerine...Ve en sonunda her doğan bebekten sonra toprak olan bir bedene.

Bu gün yine bir ağlamaktı hal kondu yüreğime, kimbilir nerden? Anıları canlandırdım duvarlarda, iç içe girdiler karmakarışık ve ıslak, belki ondandır...Başbaşa kaldım onlarla ve rüyalarımla. Öyle bir yol gördüm rüyamda, istemediğim ama gittiğim.Işığın parlaklığı olmasa yine bitiremezdim ama işte o ışık....

Anladım ki, o ışık benden, ben de ondan dolayıymışım bunca zaman..............