DERKEN…………. ÇIPLAK AYAKLARIMLA KALDIM

Derken hayat ortalamış zamanı, doğduk ağladık belki pişmanlıktan belki de sevinçten. Öldük ağladık belki acıdan, kayıptan belki de numaradan. Derken insan dediler bize, aslında insanlıktan uzak halimize. Sevgisiz, güvensiz ve güneşsiz, ıssız yaşamlar içinde yuvarlandık durduk. Çıplak ayaklarımızla toprakta, çimende yürüdük. Hayatı her birimiz bir maskeyle karşıladık, samimiyetten uzak, her sahnede farklı roller takınarak…

Sevinçleri sevdik, dertleri görmezden geldik eğer başkasına aitse. İyi gün dostu derler ya hani, onlardan olduk çıktık bir çırpıda. Sırtını dönen ve zalim yürekli. Her şeyden vazgeçmek zamanı geldi belki ufaktan. Hesaplaşmaların ve hataların ardından. Yine çıplak ayaklarımla basmam lazım çakıl taşlı yollara. Belki biraz sızı iyi gelir törpülenmiş yüreğime, huzurdan ziyade. Mutlulukların uzak olduğu bu yalancı şehirde.

Yağmur yağdı geçen gece, ben yine kaçırdım seni yerlere bezeyen damlaların dansını. Çıplak ayakla dolaşacaktım o ıslak çakılların üzerinde. Bunun keyfi bir başka olacaktı , heryerde sen…Gökyüzünden düşen ve yerde yeşeren sen…Özenli olacaktım o yağmurda, kırmayacak ve kırılmayacaktım. Yalnız olmaya inat senle yaşayacaktım aşkta ve savaşta. DERKEN… gece yarısı sen belirdin yanımda. Yağmur kokun sardı tüm benliğimi, sen doluverdin içime. Sanki o bırakıp giden sen değildin, gözlerin yine alevdi, tadın yine şarap…

Çıplaktım sanki o an, tüm maskeler düştü birer birer. 1, 2, 3, ……..Bitmeyecek sandım, sen gidecektin sanki yine ve ben yine çıplak ayaklarımla orada kalakalacaktım. Aşkın başlayıp ve bittiği küçücük noktada duruyorduk sanki. İpince bir çizgi miydi bizi tutan şimdi? Neydi senden önce önemli olan, şimdi neden bu kadar uzak her şey bana. Yağmura bile yetişemiyorum artık, hızımın kesilmesi mi bu yoksa sensizliğin bana bırakıp gittikleri mi? Hiç bıkmayacaktım soru sormaktan ve sen yine kaybolacaktın. Sustum sadece ve seninle yürümek istedim o çakıl taşlarının üstünde.

Derken, çıplak ayaklarım ve sen….



Mavisihir